ΑΩ (you are the one)
Τι να περιμένεις από μια παράσταση όταν στην πρώτη κιόλας πρόταση του δελτίου τύπου συναντάς το "είναι ελεύθερα εμπνευσμένο".
Ας μην τα πάρουμε από την αρχή γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Σε τι συνίσταται, σε τι αποσκοπεί μια παραγωγή τέτοιου μεγέθους για μια άνευ προηγουμένου φούσκα σαν την παράσταση ΑΩ του Ash Bulayev?
Ο Ash μας έχει δώσει και άλλα δείγματα της παρανόησης που έχει κάνει σε σχέση με το θέατρο. Και τα έχει και πάλι καταφέρει.
Με αποχωρήσεις, τρανταχτά γέλια και κάποια ροχαλητά συμπληρώνουν τις παραστάσεις του οι άμοιροι θεατές. (όπως η άλλη αξέχαστη Φούσκα με τίτλο πάντα βαρύγδουπο "invisible cities" )
Τα ίδια πάνω κάτω συνέβησαν και στη νέα αποτυχία του με τίτλο ΑΩ.
Τραγικά graphics.
Κοινότοπα μουσικά θέματα- σε εκνευριστικό βαθμό (αυτό κάτι είναι με έναν τρόπο)
Το video- αλλά και όλο το set - θυμίζει έντονα κάτι μεταξύ διαφήμισης για τραπεζικά δάνεια και μάλιστα κακοφτιαγμένης, και εκείνης του Πατίστα με την Κολέτ , όπου και το ανούσιο "split screen" απλά επιβαρύνει την βαρεμάρα του θεατή.
Η περιβόητη "τεχνική επίτευξη" είναι για μικρά παιδιά που πρώτο-επισκέπτονται στούντιο τηλεσκηνοθεσίας.
Αλλά η κορύφωση έρχεται με την διαχείριση του κειμένου.
Είναι συνηθισμένη παρεξήγηση εννοιών αλλά και μεθόδων.
Το σοβαρό πρόβλημα είναι πως αυτές οι "παρεξηγήσεις" φτάνουν στην ολοκλήρωσή τους όλο και συχνότερα, ως αποτέλεσμα ενός ατομισμού και ενός διογκωμένου εγωκεντρισμού-αυτισμού, ο οποίος δεν επιτρέπει τη σωτήρια τριβή με τις γνώμες αυτές που θα απέτρεπαν την ολοκλήρωση και ως εκ τούτου και τη δική μας ταλαιπωρία.
Το μοντάζ, το μιξάζ, το cut-up (editing κειμένων από διαφορετικές πηγές), είναι σαν ιδέες εύκολες - είδατε ότι περιγράφονται σε μια παρένθεση πέντε λέξεων - αλλά η εφαρμογή τους αντίθετα είναι μια διαδικασία που όχι απλά δεν περιγράφεται αλλά ούτε δύναται να διδαχθεί. Είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Δηλαδή ή μπορείς (όπως μπορούσε ο Μπένγιαμιν, όπως μπορούσε ο Μπόρχες ή ο Μπάροουζ, ή για να μην πάμε μακρία όπως μπορεί ο Μαρμαρινός - που παρεμπιπτόντως έκανε μια παρ' ολίγον φούσκα τελευταία) ή δεν μπορείς όπως ο Ash και πολλοί άλλοι με τους οποίους και συχνά πυκνά θα καταπιανόμαστε εδώ.
Όσο δε για την "σκηνοθεσία" ένα θα πω. Ο "σουρεαλισμός" ή ο "μαγικός ρεαλισμός" της έγκειται στο ότι καταφέρνει να παρουσιάσει .
μια από τις καλύτερες περφόρμερ της ελληνικής σκηνής ως εξωτικό πτηνό που ασπάστηκε τον εθνικοσοσιαλισμό.
Ας αναρωτηθούμε απλά.
Ποιος είναι ο λόγος της δυσφήμισης των ανθρώπινων εκφραστικών μέσων, του λόγου της εικόνας της μουσικής....?
Προς τι, και τι στο καλό εξυπηρετεί όλο αυτό το έξοδο?
Πιστεύετε ότι πρόκειται για λάθος εκτίμηση? Ότι δηλαδή οι άνθρωποι που αποφασίζουν να επενδύσουν σε κάτι όπως η παράσταση ΑΩ είναι απόλυτα αδαείς?
Οι ίδιοι οι συντελεστές νομίζετε ότι εμπλέκονται μόνο και μόνο για την αμοιβή?
Η εσωτερική πλήρωση? Το περίφημο feedback του κόσμου?
Και ακόμη η Δόξα? Η Φήμη? Αυτά δεν τους ενδιαφέρουν?
Και εάν ναι, γιατί συμμετέχουν σε κάτι τόσο φτηνό αφελές και κάκιστο στο σύνολό του?
posted by void ripple
[Το ΑΩ είναι ελεύθερα εμπνευσμένο από ένα διήγημα του αργεντινού συγγραφέα Jorge Luis Borges, με τον τίτλο "Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ".
Λέω ότι η Βιβλιοθήκη είναι απέραντη. . Η Βιβλιοθήκη είναι το Σύμπαν. Ο στόχος: να βρεθεί ένας Οδηγός, ένας χάρτης. Ο χάρτης της Βιβλιοθήκης. Ένας χάρτης του Σύμπαντος. Ο χάρτης της αναζήτησής μας. Ένας χάρτης σου λέει πού ήσουν, πού βρίσκεσαι, και πού πηγαίνεις – κατά κάποιον τρόπο είναι τρεις χρόνοι σε έναν. Εν τέλει, αναζητούμε αυτόν τον συμπαντικό χάρτη
Το ΑΩ είναι μια παράσταση ζωντανού σινεμά (live-cinema performance). Το κοινό καλείται να ζήσει και τις δυο πλευρές της ιστορίας: τη διαδικασία δημιουργίας και το αποτέλεσμά της. Ενώ δίνεται η ψευδαίσθηση μιας παραδοσιακής δισδιάστατης κινηματογραφικής οθόνης, το κοινό έχει την ευκαιρία να καταδυθεί μέσω μιας τρύπας στον τοίχο και να του επιτραπεί η είσοδος σε μια τρισδιάστατη Βιβλιοθήκη με όλους της τους κατοίκους. Το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε κινηματογράφος, ούτε χορός, ούτε θέατρο - αλλά μάλλον μια σύμμιξη των τριών.
Το ΑΩ είναι σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Ash Bulayev, συν-ιδρυτή της amorphy.org και πρόκειται να κάνει την πρεμιέρα του στο Θέατρο ΠΑΛΛΑΣ στις 21 Μαρτίου, 2008. Τέσσερις ζωντανοί ερμηνευτές (Αγγελική Στελλάτου, Μάξιμος Μουμούρης, Λένα Κιτσοπούλου και Απόστολος Φράγκος) και 400 κομπάρσοι (μαγνητοσκοπημένοι ερμηνευτές), αναλαμβάνουν να σας οδηγήσουν σε ένα ταξίδι αναζήτησης. Η παράσταση χρησιμοποιεί ζωντανή αναμετάδοση και προ-μαγνητοσκοπημένα βίντεο, 3D animation, ειδικά εφέ, γραφιστικό σχεδιασμό και ειδικά σχεδιασμένα animation, όλα – ως προς την ανάπτυξη και την υλοποίηση – σε συνεργασία με το Χριστόφορο Μπρέλλη, Production Designer της παράστασης. Το έργο χαρακτηρίζεται μουσικά από πρωτότυπη σύνθεση του Νίκου Κυπουργού. Την επιμέλεια των μουσικών ηλεκτρονικών τμημάτων (special effects) υπογράφει ο Σταύρος Γασπαράτος. Το σκηνικό, ή μάλλον το αρχιτεκτονικό περιβάλλον σχεδιάζεται από τη Λιλή Πεζανού, με φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου, κοστούμια απο την Δέσποινα Μακαρούνη, ενώ ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός συστημάτων video είναι του Στάθη Χρυσίδη.]
Συντελεστές Αναλυτικά:
Ερμηνεύτες:
Αγγελική Στελλάτου
Μάξιμος Μουμούρης
Λένα Κιτσοπούλου
Απόστολος Φράγκος
Παραγωγή: Ελληνική Θεαμάτων
Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Χορογραφία: Ash Bulayev (amorphy.org)
Ανοιχτό φόρουμ για την παράσταση και πληροφορίες στο
www.aw-pallas.blogspot.com
πηγή : [http://www.ellthea.gr/show
Ετικέτες Α Ω, ζωντανο σινεμά, θέατρο, σκηνοθεσία, amorphy.org, Ash Bulayev, live-cinema performance
Αυτό το κείμενο αναρτήθηκε
την Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008 και ώρα 8:27 π.μ..
