Bubbles-gr

Το «μ.χ» του Βασίλη Αλεξάκη είναι μια παρωδία μυθιστορήματος γραμμένο για γάλλους φιλέλληνες και πραγματεύεται την υπόθεση Άγιον Όρος – οι προσωκρατικοί παραμένουν συγγραφικό εύρημα ή αλλιώς χρηστικό εργαλείο για την ανάπτυξη του θέματος όπως και όλοι ανεξαιρέτως οι ο-θεός-να-τους-κάνει μυθιστορηματικοί ήρωες. Πρόκειται για ένα ευχάριστο ανάγνωσμα με αμφιλεγόμενες λογοτεχνικές αξιώσεις. Οι αδιαμφισβήτητα ρεαλιστικές – για όσους ενήλικες δεν φτύνουν τον κόρφο τους - και με διασκεδαστικό τρόπο διατυπωμένες απόψεις του συγγραφέα, παλεύουν να στηρίξουν μια μυθιστορηματική πλοκή μπερδεμένες ανάμεσα στο ύφος ιστορικού εγχειρίδιου για αρχάριους και επίτομης έκδοσης εκμάθησης ξένων γλωσσών για αλλοδαπούς καταλήγοντας έτσι σε ένα λογοτεχνικό γκροτέσκο. Ωραιότατα σουρρεάλ κλεισίματα κεφαλαίων είναι δυστυχώς ελάχιστα και σποραδικά και δεν μπορούν να αξιολογηθούν σοβαρά υπέρ του μυθιστορήματος στη γραμμή του μπρετονικού λογοτεχνικού εγχειρήματος της διάχυσης του ονείρου και της απελευθέρωσης της εικόνας.

Αυτά.

Και με δυο λόγια.

Αν οι φορείς δεν βράβευαν την περμανάντ ντεγκραντέ, τα βραβευμένα μυθιστορήματα δεν θα όφειλαν να τύχουν αυστηρής κριτικής και η λογοτεχνία ενδέχεται να ήταν σήμερα αυτό που οι αναγνώστες της αποζητούν: τη Λογοτεχνία!

Μ.Χ.

Συγγραφέας: Αλεξάκης, Βασίλης

Εκδότης:ΕΞΑΝΤΑΣ

Ημερ/νία έκδοσης:2007

Αριθμός σελίδων:339

posted by Nest

NestedClause@gmail.com

Ετικέτες Βασίλης Αλεξάκης, βιβλίο, Γαλλική Ακαδημία, λογοτεχνία, μ.χ, μυθιστόρημα, amorphy.org, book, novel, Vassilis Alexakis

Ετικέτες art, Benaki Peiraios, Natalia Mela retrospective, sculpture

Η Δέσποινα Ζευκιλή από την πάντα απαστράπτουσας οξύνοιας στήλη της στο υψηλόφρον εβδομαδιαίο περιοδικόν Αθηνόραμα μας πληροφορεί ότι:

"Περιμένουμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον το νέο διαδικτυακό περιοδικό τέχνης «Kaput», που εκδίδουν ο Χριστόφορος Μαρίνος και ο Θάνος Σταθόπουλος, με στόχο την ανάγνωση και τον αναστοχασμό της περιρρέουσας πραγματικότητας και των προσομοιώσεών της. Αφετηρία για το όνομα και την τοποθέτηση του «Kaput» αποτέλεσε η εκφρασμένη θέση ότι η ιστορία της τέχνης έχει βγει εκτός μάχης όσο και η ίδια η τέχνη («art history is as kaput as art is») και ότι η σημερινή ευρύτερη κατάσταση που θα μπορούσε να οριστεί ως «τα επακόλουθα του πολέμου» αφορά, αναπόφευκτα, τόσο την παραγωγή όσο και την πρόσληψη της τέχνης." http://www.athinorama.gr/arts/default.aspx?i=1643&id=4194


Περιμένοντας το kaput κρίνουμε την μονδερνιστικής έμπνευσης τοποθέτηση του και το μονδέρνο τίτλο του - πάλι καλά που δεν το τιτλοφόρησαν Blind Man.


Άλλοι δύο λοιπόν που δήλωσαν τον προβληματισμό τους επί του Τέλους της Τέχνης, των Επακόλουθων του Πολέμου και τις λοιπές προ-ακαδημαϊκές φανφάρες των αρχών του περασμένου αιώνα και του τέλους του προπερασμένου, είναι ο νεαρός επιμελητής, ιστορικός τέχνης[?] θεωρητικός[?] Χ. Μαρίνος και ο ολίγον γηραιότερος ποιητής [?] συγγραφέυς[?] νεο-αφιχθείς εις την επιμελητική "τέχνη" Θ. Σταθόπουλος.

Το Τέλος της Τέχνης, αυτό το μοντέρνο στην ουσία πρόταγμα είναι γνωστό ότι πρώτοι το βαρέθηκαν αυτοί που το είπαν, και έστρεψαν την προσοχή τους σε ακόμη πιο βαρετές ασχολίες από τις εξαγγελίες του τέλους. Στη λυρική ποίηση, τα κομμουνιστικά κόμματα, το τάβλι, το σκάκι κυρίως κτλ.


Και από τότε κάθε τόσο επαναδιατυπώνονται τα ίδια και τα ίδια.
Μόνον που οι επίγονοι και οι λάτρεις του μοντερνισμού, ξανά- προβληματίζονται για το τέλος της Τέχνης γιατί αν η Τέχνη δεν έχει τελειώσει τότε κάτι πρέπει να κάνεις . Εδώ ακριβώς έχουμε ένα μικρό πρόβλημα.

Και δώστου επιμέλειες σκουπίδιων και δώστου πάρτυ που θυμίζουν την εξαήμερη που πήγαν, ή δεν πήγαν επειδή δεν τους άφησε η μαμά τους, και δώστου κουβεντολόϊ και προχειρότητα και ημιμάθεια και όλα αυτά με πρόφαση τον προβληματισμό επί ζητημάτων απαντημένων εδώ και πενήντα ήδη χρόνια.


Πρόκειται για ένα σαφές άλλοθι, για την χειραγώγηση όσων έχουν την ικανότητα να εκφέρουν λόγο, να χειριστούν τα αναρίθμητα εκφραστικά μέσα, να επινοήσουν , να πράξουν τελικά, από αυτούς που στην ουσία αντί να "κάνουν χώρο κάνοντας" τον καταλαμβάνουν και δεν λένε να κουνηθούν.

Η αλήθεια είναι πικρή για τους ακαμάτηδες.

Η Τέχνη συνεχίζει να συγκινεί, να κινητοποιεί και να ερεθίζει τον άνθρωπο.
Η Τέχνη είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης, και θα είναι πάντα μια από τις "ουσιαστικότερες δραστηριότητες αυτού του ζώου".

Η εποχή μας , το σήμερα, έχει δώσει την απάντηση σε όλες αυτές τις ξεπερασμένες ψευτο-προφητείες και ψευτο-διαπιστώσεις του κάθε είδους τέλους άρα έχουμε κάθε λόγο και οφείλουμε να είμαστε ιδιαιτέρως καχύποπτοι σε αυτού του είδους τους ψευτό προβληματισμούς.

Βεβαίως να σημειώσουμε ότι υπάρχουν πάντα και τα χειρότερα.
Λίγες ημέρες πριν (13 Απριλίου του 2008) βρέθηκα σε κουβέντα "προβληματισμένη" για τον ρόλο της Παρισινής κομμούνας [1878 μΧ] και το τι θα είχε γίνει αν είχε αντέξει και για τέταρτο μήνα, και εάν κατόπιν 36 χρόνια αργότερα οι Ρώσοι δεν αποδεκατίζονταν στην μάχη του Τάνενμπεργκ.

μια καλή αρχή όσον αφορά στην ιστορία του πράγματος

http://www.ralphmag.org/AR/dada.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Maurice_Merleau-Ponty
http://en.wikipedia.org/wiki/Emmanuel_Levinas
http://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Heidegger

καθώς και κάποια γραφικά τσιρίγματα (για χάρη του Καπούτ)

http://catless.ncl.ac.uk/Obituary/debord.html
http://www.nothingness.org/SI/

Ετικέτες Δέσποινα Ζευκιλή, Θάνος Σταθόπουλος, μοντερνο, Χριστόφορος Μαρίνος, art, art kapout, art magazine, kapout

......για άγνωστους λόγους .....

Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι ένας σημαντικός θεατροτέχνης και αυτό δεν υπάρχει καμμία διάθεση να αμφισβητηθεί - η λέξη θεατράνθρωπος εκτός του ότι είναι γραφική δεν ανιχνεύεται και σε κανένα σοβαρό λεξικό. Το ότι οι θεατροτέχνες γενικώς και αυτοί κρίνονται, δεν αμφισβητείται επίσης από κανέναν. Στη θεωρία. Γιατί στην καθημερινότητα, άπαξ και καταχωρηθείς στις συνειδήσεις ως ο αλάθητος, ξεμπέρδεψες με την Κριτική τουλάχιστον δια βίου.

Ο Βογιατζής δεν είναι ο τύπος που φοβάται την Κριτική. Γνωρίζει όμως πλέον πως το αλάθητο – δυστυχώς αλλά έτσι λειτουργεί η καθημερινότητά μας - κρύβει προνόμια. Τίποτε πονηρό ή ύποπτο. Στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή εξασφαλίζει την ευρεία αποδοχή ( δημοσιογράφοι, συνάδελφοι και κοινό ), η οποία με τη σειρά της εξασφαλίζει εισιτήρια, τα οποία με τη σειρά τους μπλα μπλα μπλα και δίνουν τη δυνατότητα υλοποίησης θεατρικών επιθυμιών ανάμεσα σε «υποχρεώσεις». Απλές μικρές αλήθειες της αγοράς.

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι από την άλλη ο οποίος σε ηλικία 46 ετών παντρεύτηκε την 22άχρονη στενογράφο του Anna Grigoryevna Snitkina η οποία λούστηκε υπομονετικά όλα του τα χούγια, έγραψε το διήγημα η Ήμερη το 1876 το οποίο εμπνεύστηκε από μία είδηση στα ψιλά των εφημερίδων: η αυτοκτονία της νεαρής συζύγου μεσήλικα ιδιότροπου ενεχυροδανειστή – η αυτοκτονία είναι ένα θέμα που ούτως η άλλως απασχολεί τον Ντοστογιέφσκι.

Αυτό το διήγημα – μερικοί το είπαν νουβέλα και άλλοι αφήγημα δεν έχει σημασία - ανεβάζει φέτος ο Λευτέρης Βογιατζής στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, στην Αθήνα. Ένας μονόλογος.

Πρόκειται για μια κλειστοφοβική σκηνοθετική εκδοχή της Ήμερης, συνεπή προς το κλειστά ποιητικό των ως σήμερα σκηνοθετικών εκδοχών του Βογιατζή και φοβική εξ αιτίας των συμβόλων που ο σκηνοθέτης επέλεξε να μη φανερώσει – πχ το πτώμα της Ήμερης γύρω από το οποίο ο σύζυγος μονολογεί στην ντοστογιέφσκια εκδοχή, βρίσκεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων συμπερασματικά εξορκισμένο κάπου πίσω από το εξπρεσιονιστικό σκηνικό του σπιτιού, ένα κάτι σαν εγκαταλελειμμένη βιοτεχνία κατόπτρων. Το εύρημα βογιατζής/ακίνητος/ανάσκελα/δάπεδο και η παράσταση ξεκινά, δεν κάλυψε την απουσία.

Οι βιντεοσκοπημένοι θεατές του Γιώργου Σκεύα που ως ερυινίες παρακολουθούν την οτβουά ενοχική ενδοσκόπηση του συζύγου [Βογιατζής] όπως και η βιντεοσκοπημένη εικόνα του πρωταγωνιστή, ανοίγουν κάποια παράθυρα στο Ψ περιβάλλον που ως sine qua non κυριαρχεί αλλά απέχουν πολύ από το εμπνευσμένο παράθυρο που άνοιξε στο διήγημα πριν από 38 χρόνια το δευτερόλεπτο χαμόγελο της Ήμερης από τη σκηνοθετική εκδοχή του Ρομπέρ Μπρεσόν με αφορμή τη μεταφορά του διηγήματος στον κινηματογράφο [ Une femme douce ].

Αυτά.

Και αφήνω στην άκρη "τα κοστούμια" της Χλόης Ομπολένσκι.

Με δυο λόγια.

H Ήμερη του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων είναι - για άγνωστους λόγους - μία αμήχανη θεατρική πρόταση.



Η ΗΜΕΡΗ

ΘΕΑΤΡΟ της ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ

Συγγραφέας: Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Σκηνοθεσία: Λ. Βογιατζής

Παίζουν: Λ. Βογιατζής

Συντελεστές: Σκηνική επεξ./σία: Λ. Βογιατζής, Γ. Σκεύας / Βίντεο: Γ. Σκεύας / Σκην.-κοστ.: Χλ. Ομπολένσκι / Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος

Posted by Nested Clause
NestedClause@gmail.com

Ετικέτες Η Ήμερη – Θέατρο Οδού Κυκλάδων, θεατρο, Λευτέρης Βογιατζής

Τι να περιμένεις από μια παράσταση όταν στην πρώτη κιόλας πρόταση του δελτίου τύπου συναντάς το "είναι ελεύθερα εμπνευσμένο".

Ας μην τα πάρουμε από την αρχή γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

Σε τι συνίσταται, σε τι αποσκοπεί μια παραγωγή τέτοιου μεγέθους για μια άνευ προηγουμένου φούσκα σαν την παράσταση ΑΩ του Ash Bulayev?
Ο Ash μας έχει δώσει και άλλα δείγματα της παρανόησης που έχει κάνει σε σχέση με το θέατρο. Και τα έχει και πάλι καταφέρει.
Με αποχωρήσεις, τρανταχτά γέλια και κάποια ροχαλητά συμπληρώνουν τις παραστάσεις του οι άμοιροι θεατές. (όπως η άλλη αξέχαστη Φούσκα με τίτλο πάντα βαρύγδουπο "invisible cities" )

Τα ίδια πάνω κάτω συνέβησαν και στη νέα αποτυχία του με τίτλο ΑΩ.

Τραγικά graphics.
Κοινότοπα μουσικά θέματα- σε εκνευριστικό βαθμό (αυτό κάτι είναι με έναν τρόπο)
Το video- αλλά και όλο το set - θυμίζει έντονα κάτι μεταξύ διαφήμισης για τραπεζικά δάνεια και μάλιστα κακοφτιαγμένης, και εκείνης του Πατίστα με την Κολέτ , όπου και το ανούσιο "split screen" απλά επιβαρύνει την βαρεμάρα του θεατή.
Η περιβόητη "τεχνική επίτευξη" είναι για μικρά παιδιά που πρώτο-επισκέπτονται στούντιο τηλεσκηνοθεσίας.
Αλλά η κορύφωση έρχεται με την διαχείριση του κειμένου.

Είναι συνηθισμένη παρεξήγηση εννοιών αλλά και μεθόδων.
Το σοβαρό πρόβλημα είναι πως αυτές οι "παρεξηγήσεις" φτάνουν στην ολοκλήρωσή τους όλο και συχνότερα, ως αποτέλεσμα ενός ατομισμού και ενός διογκωμένου εγωκεντρισμού-αυτισμού, ο οποίος δεν επιτρέπει τη σωτήρια τριβή με τις γνώμες αυτές που θα απέτρεπαν την ολοκλήρωση και ως εκ τούτου και τη δική μας ταλαιπωρία.
Το μοντάζ, το μιξάζ, το cut-up (editing κειμένων από διαφορετικές πηγές), είναι σαν ιδέες εύκολες - είδατε ότι περιγράφονται σε μια παρένθεση πέντε λέξεων - αλλά η εφαρμογή τους αντίθετα είναι μια διαδικασία που όχι απλά δεν περιγράφεται αλλά ούτε δύναται να διδαχθεί. Είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Δηλαδή ή μπορείς (όπως μπορούσε ο Μπένγιαμιν, όπως μπορούσε ο Μπόρχες ή ο Μπάροουζ, ή για να μην πάμε μακρία όπως μπορεί ο Μαρμαρινός - που παρεμπιπτόντως έκανε μια παρ' ολίγον φούσκα τελευταία) ή δεν μπορείς όπως ο Ash και πολλοί άλλοι με τους οποίους και συχνά πυκνά θα καταπιανόμαστε εδώ.

Όσο δε για την "σκηνοθεσία" ένα θα πω. Ο "σουρεαλισμός" ή ο "μαγικός ρεαλισμός" της έγκειται στο ότι καταφέρνει να παρουσιάσει .
μια από τις καλύτερες περφόρμερ της ελληνικής σκηνής ως εξωτικό πτηνό που ασπάστηκε τον εθνικοσοσιαλισμό.

Ας αναρωτηθούμε απλά.
Ποιος είναι ο λόγος της δυσφήμισης των ανθρώπινων εκφραστικών μέσων, του λόγου της εικόνας της μουσικής....?
Προς τι, και τι στο καλό εξυπηρετεί όλο αυτό το έξοδο?
Πιστεύετε ότι πρόκειται για λάθος εκτίμηση? Ότι δηλαδή οι άνθρωποι που αποφασίζουν να επενδύσουν σε κάτι όπως η παράσταση ΑΩ είναι απόλυτα αδαείς?
Οι ίδιοι οι συντελεστές νομίζετε ότι εμπλέκονται μόνο και μόνο για την αμοιβή?
Η εσωτερική πλήρωση? Το περίφημο feedback του κόσμου?
Και ακόμη η Δόξα? Η Φήμη? Αυτά δεν τους ενδιαφέρουν?
Και εάν ναι, γιατί συμμετέχουν σε κάτι τόσο φτηνό αφελές και κάκιστο στο σύνολό του?

posted by void ripple

[Το ΑΩ είναι ελεύθερα εμπνευσμένο από ένα διήγημα του αργεντινού συγγραφέα Jorge Luis Borges, με τον τίτλο "Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ".
Λέω ότι η Βιβλιοθήκη είναι απέραντη. . Η Βιβλιοθήκη είναι το Σύμπαν. Ο στόχος: να βρεθεί ένας Οδηγός, ένας χάρτης. Ο χάρτης της Βιβλιοθήκης. Ένας χάρτης του Σύμπαντος. Ο χάρτης της αναζήτησής μας. Ένας χάρτης σου λέει πού ήσουν, πού βρίσκεσαι, και πού πηγαίνεις – κατά κάποιον τρόπο είναι τρεις χρόνοι σε έναν. Εν τέλει, αναζητούμε αυτόν τον συμπαντικό χάρτη
Το ΑΩ είναι μια παράσταση ζωντανού σινεμά (live-cinema performance). Το κοινό καλείται να ζήσει και τις δυο πλευρές της ιστορίας: τη διαδικασία δημιουργίας και το αποτέλεσμά της. Ενώ δίνεται η ψευδαίσθηση μιας παραδοσιακής δισδιάστατης κινηματογραφικής οθόνης, το κοινό έχει την ευκαιρία να καταδυθεί μέσω μιας τρύπας στον τοίχο και να του επιτραπεί η είσοδος σε μια τρισδιάστατη Βιβλιοθήκη με όλους της τους κατοίκους. Το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε κινηματογράφος, ούτε χορός, ούτε θέατρο - αλλά μάλλον μια σύμμιξη των τριών.
Το ΑΩ είναι σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Ash Bulayev, συν-ιδρυτή της amorphy.org και πρόκειται να κάνει την πρεμιέρα του στο Θέατρο ΠΑΛΛΑΣ στις 21 Μαρτίου, 2008. Τέσσερις ζωντανοί ερμηνευτές (Αγγελική Στελλάτου, Μάξιμος Μουμούρης, Λένα Κιτσοπούλου και Απόστολος Φράγκος) και 400 κομπάρσοι (μαγνητοσκοπημένοι ερμηνευτές), αναλαμβάνουν να σας οδηγήσουν σε ένα ταξίδι αναζήτησης. Η παράσταση χρησιμοποιεί ζωντανή αναμετάδοση και προ-μαγνητοσκοπημένα βίντεο, 3D animation, ειδικά εφέ, γραφιστικό σχεδιασμό και ειδικά σχεδιασμένα animation, όλα – ως προς την ανάπτυξη και την υλοποίηση – σε συνεργασία με το Χριστόφορο Μπρέλλη, Production Designer της παράστασης. Το έργο χαρακτηρίζεται μουσικά από πρωτότυπη σύνθεση του Νίκου Κυπουργού. Την επιμέλεια των μουσικών ηλεκτρονικών τμημάτων (special effects) υπογράφει ο Σταύρος Γασπαράτος. Το σκηνικό, ή μάλλον το αρχιτεκτονικό περιβάλλον σχεδιάζεται από τη Λιλή Πεζανού, με φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου, κοστούμια απο την Δέσποινα Μακαρούνη, ενώ ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός συστημάτων video είναι του Στάθη Χρυσίδη.]

Συντελεστές Αναλυτικά:

Ερμηνεύτες:
Αγγελική Στελλάτου
Μάξιμος Μουμούρης
Λένα Κιτσοπούλου
Απόστολος Φράγκος
Παραγωγή: Ελληνική Θεαμάτων
Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Χορογραφία: Ash Bulayev (amorphy.org)

Ανοιχτό φόρουμ για την παράσταση και πληροφορίες στο
www.aw-pallas.blogspot.com
πηγή : [http://www.ellthea.gr/show_event?id=124&lang=gr]

Ετικέτες Α Ω, ζωντανο σινεμά, θέατρο, σκηνοθεσία, amorphy.org, Ash Bulayev, live-cinema performance