Bubbles-gr

Η Δέσποινα Ζευκιλή από την πάντα απαστράπτουσας οξύνοιας στήλη της στο υψηλόφρον εβδομαδιαίο περιοδικόν Αθηνόραμα μας πληροφορεί ότι:

"Περιμένουμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον το νέο διαδικτυακό περιοδικό τέχνης «Kaput», που εκδίδουν ο Χριστόφορος Μαρίνος και ο Θάνος Σταθόπουλος, με στόχο την ανάγνωση και τον αναστοχασμό της περιρρέουσας πραγματικότητας και των προσομοιώσεών της. Αφετηρία για το όνομα και την τοποθέτηση του «Kaput» αποτέλεσε η εκφρασμένη θέση ότι η ιστορία της τέχνης έχει βγει εκτός μάχης όσο και η ίδια η τέχνη («art history is as kaput as art is») και ότι η σημερινή ευρύτερη κατάσταση που θα μπορούσε να οριστεί ως «τα επακόλουθα του πολέμου» αφορά, αναπόφευκτα, τόσο την παραγωγή όσο και την πρόσληψη της τέχνης." http://www.athinorama.gr/arts/default.aspx?i=1643&id=4194


Περιμένοντας το kaput κρίνουμε την μονδερνιστικής έμπνευσης τοποθέτηση του και το μονδέρνο τίτλο του - πάλι καλά που δεν το τιτλοφόρησαν Blind Man.


Άλλοι δύο λοιπόν που δήλωσαν τον προβληματισμό τους επί του Τέλους της Τέχνης, των Επακόλουθων του Πολέμου και τις λοιπές προ-ακαδημαϊκές φανφάρες των αρχών του περασμένου αιώνα και του τέλους του προπερασμένου, είναι ο νεαρός επιμελητής, ιστορικός τέχνης[?] θεωρητικός[?] Χ. Μαρίνος και ο ολίγον γηραιότερος ποιητής [?] συγγραφέυς[?] νεο-αφιχθείς εις την επιμελητική "τέχνη" Θ. Σταθόπουλος.

Το Τέλος της Τέχνης, αυτό το μοντέρνο στην ουσία πρόταγμα είναι γνωστό ότι πρώτοι το βαρέθηκαν αυτοί που το είπαν, και έστρεψαν την προσοχή τους σε ακόμη πιο βαρετές ασχολίες από τις εξαγγελίες του τέλους. Στη λυρική ποίηση, τα κομμουνιστικά κόμματα, το τάβλι, το σκάκι κυρίως κτλ.


Και από τότε κάθε τόσο επαναδιατυπώνονται τα ίδια και τα ίδια.
Μόνον που οι επίγονοι και οι λάτρεις του μοντερνισμού, ξανά- προβληματίζονται για το τέλος της Τέχνης γιατί αν η Τέχνη δεν έχει τελειώσει τότε κάτι πρέπει να κάνεις . Εδώ ακριβώς έχουμε ένα μικρό πρόβλημα.

Και δώστου επιμέλειες σκουπίδιων και δώστου πάρτυ που θυμίζουν την εξαήμερη που πήγαν, ή δεν πήγαν επειδή δεν τους άφησε η μαμά τους, και δώστου κουβεντολόϊ και προχειρότητα και ημιμάθεια και όλα αυτά με πρόφαση τον προβληματισμό επί ζητημάτων απαντημένων εδώ και πενήντα ήδη χρόνια.


Πρόκειται για ένα σαφές άλλοθι, για την χειραγώγηση όσων έχουν την ικανότητα να εκφέρουν λόγο, να χειριστούν τα αναρίθμητα εκφραστικά μέσα, να επινοήσουν , να πράξουν τελικά, από αυτούς που στην ουσία αντί να "κάνουν χώρο κάνοντας" τον καταλαμβάνουν και δεν λένε να κουνηθούν.

Η αλήθεια είναι πικρή για τους ακαμάτηδες.

Η Τέχνη συνεχίζει να συγκινεί, να κινητοποιεί και να ερεθίζει τον άνθρωπο.
Η Τέχνη είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης, και θα είναι πάντα μια από τις "ουσιαστικότερες δραστηριότητες αυτού του ζώου".

Η εποχή μας , το σήμερα, έχει δώσει την απάντηση σε όλες αυτές τις ξεπερασμένες ψευτο-προφητείες και ψευτο-διαπιστώσεις του κάθε είδους τέλους άρα έχουμε κάθε λόγο και οφείλουμε να είμαστε ιδιαιτέρως καχύποπτοι σε αυτού του είδους τους ψευτό προβληματισμούς.

Βεβαίως να σημειώσουμε ότι υπάρχουν πάντα και τα χειρότερα.
Λίγες ημέρες πριν (13 Απριλίου του 2008) βρέθηκα σε κουβέντα "προβληματισμένη" για τον ρόλο της Παρισινής κομμούνας [1878 μΧ] και το τι θα είχε γίνει αν είχε αντέξει και για τέταρτο μήνα, και εάν κατόπιν 36 χρόνια αργότερα οι Ρώσοι δεν αποδεκατίζονταν στην μάχη του Τάνενμπεργκ.

μια καλή αρχή όσον αφορά στην ιστορία του πράγματος

http://www.ralphmag.org/AR/dada.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Maurice_Merleau-Ponty
http://en.wikipedia.org/wiki/Emmanuel_Levinas
http://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Heidegger

καθώς και κάποια γραφικά τσιρίγματα (για χάρη του Καπούτ)

http://catless.ncl.ac.uk/Obituary/debord.html
http://www.nothingness.org/SI/

Ετικέτες Δέσποινα Ζευκιλή, Θάνος Σταθόπουλος, μοντερνο, Χριστόφορος Μαρίνος, art, art kapout, art magazine, kapout

......για άγνωστους λόγους .....

Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι ένας σημαντικός θεατροτέχνης και αυτό δεν υπάρχει καμμία διάθεση να αμφισβητηθεί - η λέξη θεατράνθρωπος εκτός του ότι είναι γραφική δεν ανιχνεύεται και σε κανένα σοβαρό λεξικό. Το ότι οι θεατροτέχνες γενικώς και αυτοί κρίνονται, δεν αμφισβητείται επίσης από κανέναν. Στη θεωρία. Γιατί στην καθημερινότητα, άπαξ και καταχωρηθείς στις συνειδήσεις ως ο αλάθητος, ξεμπέρδεψες με την Κριτική τουλάχιστον δια βίου.

Ο Βογιατζής δεν είναι ο τύπος που φοβάται την Κριτική. Γνωρίζει όμως πλέον πως το αλάθητο – δυστυχώς αλλά έτσι λειτουργεί η καθημερινότητά μας - κρύβει προνόμια. Τίποτε πονηρό ή ύποπτο. Στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή εξασφαλίζει την ευρεία αποδοχή ( δημοσιογράφοι, συνάδελφοι και κοινό ), η οποία με τη σειρά της εξασφαλίζει εισιτήρια, τα οποία με τη σειρά τους μπλα μπλα μπλα και δίνουν τη δυνατότητα υλοποίησης θεατρικών επιθυμιών ανάμεσα σε «υποχρεώσεις». Απλές μικρές αλήθειες της αγοράς.

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι από την άλλη ο οποίος σε ηλικία 46 ετών παντρεύτηκε την 22άχρονη στενογράφο του Anna Grigoryevna Snitkina η οποία λούστηκε υπομονετικά όλα του τα χούγια, έγραψε το διήγημα η Ήμερη το 1876 το οποίο εμπνεύστηκε από μία είδηση στα ψιλά των εφημερίδων: η αυτοκτονία της νεαρής συζύγου μεσήλικα ιδιότροπου ενεχυροδανειστή – η αυτοκτονία είναι ένα θέμα που ούτως η άλλως απασχολεί τον Ντοστογιέφσκι.

Αυτό το διήγημα – μερικοί το είπαν νουβέλα και άλλοι αφήγημα δεν έχει σημασία - ανεβάζει φέτος ο Λευτέρης Βογιατζής στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, στην Αθήνα. Ένας μονόλογος.

Πρόκειται για μια κλειστοφοβική σκηνοθετική εκδοχή της Ήμερης, συνεπή προς το κλειστά ποιητικό των ως σήμερα σκηνοθετικών εκδοχών του Βογιατζή και φοβική εξ αιτίας των συμβόλων που ο σκηνοθέτης επέλεξε να μη φανερώσει – πχ το πτώμα της Ήμερης γύρω από το οποίο ο σύζυγος μονολογεί στην ντοστογιέφσκια εκδοχή, βρίσκεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων συμπερασματικά εξορκισμένο κάπου πίσω από το εξπρεσιονιστικό σκηνικό του σπιτιού, ένα κάτι σαν εγκαταλελειμμένη βιοτεχνία κατόπτρων. Το εύρημα βογιατζής/ακίνητος/ανάσκελα/δάπεδο και η παράσταση ξεκινά, δεν κάλυψε την απουσία.

Οι βιντεοσκοπημένοι θεατές του Γιώργου Σκεύα που ως ερυινίες παρακολουθούν την οτβουά ενοχική ενδοσκόπηση του συζύγου [Βογιατζής] όπως και η βιντεοσκοπημένη εικόνα του πρωταγωνιστή, ανοίγουν κάποια παράθυρα στο Ψ περιβάλλον που ως sine qua non κυριαρχεί αλλά απέχουν πολύ από το εμπνευσμένο παράθυρο που άνοιξε στο διήγημα πριν από 38 χρόνια το δευτερόλεπτο χαμόγελο της Ήμερης από τη σκηνοθετική εκδοχή του Ρομπέρ Μπρεσόν με αφορμή τη μεταφορά του διηγήματος στον κινηματογράφο [ Une femme douce ].

Αυτά.

Και αφήνω στην άκρη "τα κοστούμια" της Χλόης Ομπολένσκι.

Με δυο λόγια.

H Ήμερη του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων είναι - για άγνωστους λόγους - μία αμήχανη θεατρική πρόταση.



Η ΗΜΕΡΗ

ΘΕΑΤΡΟ της ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ

Συγγραφέας: Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Σκηνοθεσία: Λ. Βογιατζής

Παίζουν: Λ. Βογιατζής

Συντελεστές: Σκηνική επεξ./σία: Λ. Βογιατζής, Γ. Σκεύας / Βίντεο: Γ. Σκεύας / Σκην.-κοστ.: Χλ. Ομπολένσκι / Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος

Posted by Nested Clause
NestedClause@gmail.com

Ετικέτες Η Ήμερη – Θέατρο Οδού Κυκλάδων, θεατρο, Λευτέρης Βογιατζής