Η Ήμερη – Θέατρο Οδού Κυκλάδων
......για άγνωστους λόγους .....
Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι ένας σημαντικός θεατροτέχνης και αυτό δεν υπάρχει καμμία διάθεση να αμφισβητηθεί - η λέξη θεατράνθρωπος εκτός του ότι είναι γραφική δεν ανιχνεύεται και σε κανένα σοβαρό λεξικό. Το ότι οι θεατροτέχνες γενικώς και αυτοί κρίνονται, δεν αμφισβητείται επίσης από κανέναν. Στη θεωρία. Γιατί στην καθημερινότητα, άπαξ και καταχωρηθείς στις συνειδήσεις ως ο αλάθητος, ξεμπέρδεψες με την Κριτική τουλάχιστον δια βίου.
Ο Βογιατζής δεν είναι ο τύπος που φοβάται την Κριτική. Γνωρίζει όμως πλέον πως το αλάθητο – δυστυχώς αλλά έτσι λειτουργεί η καθημερινότητά μας - κρύβει προνόμια. Τίποτε πονηρό ή ύποπτο. Στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή εξασφαλίζει την ευρεία αποδοχή ( δημοσιογράφοι, συνάδελφοι και κοινό ), η οποία με τη σειρά της εξασφαλίζει εισιτήρια, τα οποία με τη σειρά τους μπλα μπλα μπλα και δίνουν τη δυνατότητα υλοποίησης θεατρικών επιθυμιών ανάμεσα σε «υποχρεώσεις». Απλές μικρές αλήθειες της αγοράς.
Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι από την άλλη ο οποίος σε ηλικία 46 ετών παντρεύτηκε την 22άχρονη στενογράφο του Anna Grigoryevna Snitkina η οποία λούστηκε υπομονετικά όλα του τα χούγια, έγραψε το διήγημα η Ήμερη το 1876 το οποίο εμπνεύστηκε από μία είδηση στα ψιλά των εφημερίδων: η αυτοκτονία της νεαρής συζύγου μεσήλικα ιδιότροπου ενεχυροδανειστή – η αυτοκτονία είναι ένα θέμα που ούτως η άλλως απασχολεί τον Ντοστογιέφσκι.
Αυτό το διήγημα – μερικοί το είπαν νουβέλα και άλλοι αφήγημα δεν έχει σημασία - ανεβάζει φέτος ο Λευτέρης Βογιατζής στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, στην Αθήνα. Ένας μονόλογος.
Πρόκειται για μια κλειστοφοβική σκηνοθετική εκδοχή της Ήμερης, συνεπή προς το κλειστά ποιητικό των ως σήμερα σκηνοθετικών εκδοχών του Βογιατζή και φοβική εξ αιτίας των συμβόλων που ο σκηνοθέτης επέλεξε να μη φανερώσει – πχ το πτώμα της Ήμερης γύρω από το οποίο ο σύζυγος μονολογεί στην ντοστογιέφσκια εκδοχή, βρίσκεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων συμπερασματικά εξορκισμένο κάπου πίσω από το εξπρεσιονιστικό σκηνικό του σπιτιού, ένα κάτι σαν εγκαταλελειμμένη βιοτεχνία κατόπτρων. Το εύρημα βογιατζής/ακίνητος/ανάσκελα/δάπεδο και η παράσταση ξεκινά, δεν κάλυψε την απουσία.
Οι βιντεοσκοπημένοι θεατές του Γιώργου Σκεύα που ως ερυινίες παρακολουθούν την οτβουά ενοχική ενδοσκόπηση του συζύγου [Βογιατζής] όπως και η βιντεοσκοπημένη εικόνα του πρωταγωνιστή, ανοίγουν κάποια παράθυρα στο Ψ περιβάλλον που ως sine qua non κυριαρχεί αλλά απέχουν πολύ από το εμπνευσμένο παράθυρο που άνοιξε στο διήγημα πριν από 38 χρόνια το δευτερόλεπτο χαμόγελο της Ήμερης από τη σκηνοθετική εκδοχή του Ρομπέρ Μπρεσόν με αφορμή τη μεταφορά του διηγήματος στον κινηματογράφο [ Une femme douce ].
Αυτά.
Και αφήνω στην άκρη "τα κοστούμια" της Χλόης Ομπολένσκι.
Με δυο λόγια.
H Ήμερη του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων είναι - για άγνωστους λόγους - μία αμήχανη θεατρική πρόταση.
Η ΗΜΕΡΗ
ΘΕΑΤΡΟ της ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
Συγγραφέας: Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Σκηνοθεσία: Λ. Βογιατζής
Παίζουν: Λ. Βογιατζής
Συντελεστές: Σκηνική επεξ./σία: Λ. Βογιατζής, Γ. Σκεύας / Βίντεο: Γ. Σκεύας / Σκην.-κοστ.: Χλ. Ομπολένσκι / Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος
Posted by Nested Clause
NestedClause@gmail.com
Ετικέτες Η Ήμερη – Θέατρο Οδού Κυκλάδων, θεατρο, Λευτέρης Βογιατζής
Αυτό το κείμενο αναρτήθηκε
την Σάββατο 12 Απριλίου 2008 και ώρα 10:28 π.μ..
